در اوج احساس آبی عاطفه
به سبک‌بالی ِ اندیشه‌های ناب، پریدم
و پر شدم از اندوه ِ جان‌بخش ِ عشق.
باران تند حادثه بارید
و شیاطین هوس، پایاپای ِ آن
- همچون تیری در کمان آرزوها -
نینداختم
اما
انداختنم!
گریستم تا بیدار شدم...
خواب‌هایم نمناک‌اند.
با این همه تاریکی
که در سیاه‌چال جانم
با نور گم‌گشته‌ی آن پری‌چهره
در تنگنای سرد و سنگین خواهش نفس
به عداوتی سخت برخاسته است،
و با این همه آرزوهای هیچ در هیچ
که همچون گران‌سنگی هوس‌آلود
بر پای کبوتر روح افسرده و حیران، آویخته است،
اعتماد و اطمینانی دست‌گیرم نیست.
کیست که این بار آتشین غم و درد
برافروخته در پستوی جانم را
به مهربانی برگیرد
تا اندکی بیارامم.
نیمی از راه و رسم رفتن را
در کوچه‌ی آشنایی از بوی دوست
به هنگام کشاکش شب و روز
- که شب پیروز میدان نمود -
به فراموشی سپرده‌ام
اما
«این درد به صد هزار درمان ندهم»!